Call of Cthulhu - Dark Corners of the Earth

Na wszystkie gry spod znaku Call of Cthulhu czekam niecierpliwie, i tak tez bylo z Dark Corners of the Earth, gra FPP z ambicjami na bycie czyms wiecej niz tylko strzelanka. Oczywiscie, moje wymagania w stosunku do produktu nalezacego do tak znanego uniwersum sa zdecydowanie wieksze niz w przypadku gry ktora wpadla mi w rece zupelnie przypadkowo.

Niestety, Dark Corners of the Earth wymagan tych nie spelnia, a rozczarowuje tym bardziej ze poczatkowo gra zapowiada sie bardzo dobrze. Krotkie intro przedstawia naszego bohatera w szpitalu psychiatrycznym, gdzie probuje sie powiesic przytloczony wiedza o tym co kryje sie przed wzrokiem ludzkosci w roznych ciemnych miejscach swiata. Czy zostanie uratowany przez saniatriusza w ostaniej chwili? Coz, o tym przekonujemy sie pod koniec gry, tymczasem cofamy sie kilka lat wstecz, do prologu naszej historii. Bohater, znany detektyw zostaje wezwany zeby wspomoc policje w pewnej sprawie. Ponury dom, tajemnicza sekta, bluzniercze rytualy... i szesc lat amnezji, szesc lat kiedy jakies dziwne alter
ego kierowalo cialem naszego bohatera, szesc lat z ktorych pozostaly jakies niejasne, chore sny. Kiedy nasza postac wraca juz do siebie, nadal pracuje jako prywatny detektyw. Pewnego razu dostaje polecenie odszukania zaginionej osoby, kierownika sklepu w malym miasteczku Innsmouth, o dosyc ponurej reputacji. Ale kto by wierzyl w plotki, prawda? ;-)

Poczatkowo klimat gry jest bardzo dobry. W Innsmouth miejscowi sa malowmowi, nieprzychylni, a wkrotce otwarcie wrodzy, niemal kazdy ma jakies paskudne tajemnice, bohater zas jest (niemal) sam i musi chylkiem zbierac poszlaki wkazujace na to z miasteczku dzieje sie cos bardzo zlego. Samotnosc, czasem jakeis niezwykle niepokojace wizje ktore kaza nam watpic w zdrowie psychiczne kierowanej przez nas postaci, do tego naprawde dobrze dobrana, niepokojaca muzyka. Klimat, jednym slowem.

Dodatkowo w grze zastosowano kilka calkiem ciekawych pomyslow. Jednym z nich jest system poczytalnosci - kiedy przytrafiaja sie nam jakies traumatyczne zdarzenia, np. stoimi na duzej wysokosci, widzimy trupa czy zza rogu wylania sie jakas bluzniercza postac, spada poczytalnosc postaci, a to niesie za soba wyrazne konsekwencje w postaci rozmytego, falujacego obrazu, zludzen dzwiekowych i podobnych metod. Po drugie, nie mamy na ekranie zadnych wskaznikow ilosci amunicji, zdrowia, czy innych spotykanych w tego typu grach. Stres postaci mozna poznac po szybkosci bicia serca, kondycje fizyczna po kolorystyce obrazu - wraz z pogarszaniem sie naszego stanu, kolory gasna coraz bardziej w szarosci. Do tego mozemy miec cierpiec z powodu zlaman, ran, zatruc ktore trzeba traktowac odpowiednimi srodkami z apteczki: antidotum, bandaze, igla i nic do zszywania ran, usztywnienia na zlamania. Czesto trzeba to robic szybko, bo nawet jesli akurat nikt nas nie atakuje, to z kilku powaznych ran mozna sie bardzo szybko wykrwawic.

Niestety, klimat grozy calkiem szybko zostaje zastapiony przez klimat gniewu i frustracji. Po pierwsze, gra zostala przygotowana na konsole Xbox, wiec zapisac gre mozna tylko w wyznaczonych punktach (z jakichs przyczyn dodanie swobodnego zapisywania jest strasznym problemem programistycznym). Poniewaz czesto element trudny jest spory kawalek od save'a to pewne czesci gry przechodzi sie po kilkanascie razy i ma sie ich serdecznie dosc (i tu uwaga dla tworcow gier grozy: niewypowiedziany horror, spotkany po raz czternasty nie straszy). Nie pomaga tu fakt ze gra jest z gatunku "zgadnij co autor mial na mysli", czyli poziom trudnosci jest bardzo nierowny - jesli nie dzialasz tak jak tworcy zalozyli, bedziesz sie meczyc okrutnie, idac po wyznaczonej sciezce gra jest wrecz za prosta. Najtrudniejszy w gruncie rzeczy jest rodzial pierwszy i drugi. Do tego, podobno jest to gra gdzie nalezy sie skradac, chowac w cieniu i unikac przeciwnikow. Nic bardziej mylnego! Otoz skradanie trwa dlugo, jest trudne a i tak zazwyczaj konczy sie seria w plecy (poruszasz sie zolwim tempem, wiec jestes banalnym
celem). Zwykle duzo bardziej oplaca sie wziasc bron do reki i wystrzelac przeciwnikow do nogi (zreszta w pozniejszych rodzialach to czesto koniecznosc przewidziana w scenariuszu), a jesli broni nie masz, po prostu przebiec miedzy przeciwnikami w ogolnie prawidlowym kierunku (wiekszosc przeciwnikow w grze ma spore problemy z trafieniem biegnacego celu). Nawet jesli zginiesz, to i tak stracisz mniej czasu niz gdybys mial sie skradac (i pewnie tez zginac).

Same w sobie sa to cechy irytujace, ale nie obnizaja oceny gry az ta bardzo. Niestety, Dark Corners of the Earth jest jescze obarczona plaga bugow. Paskudy wszedzie sie rozpelzly, i o ile niektore z nich sa do przezycia, to niektore zadziwiajaco pasuja do tematu gry, mozna bowiem stracic zdrowie psychiczne probujac zrozumiec o co chodzi. Jeden, szczegolnie irytujacy, a pojawiajacy sie pod sam koniec gry, zajal mi pare godzin na testowanie roznych sposobow gry i dzien szukania w helpach i forach, az znalazlem - banalne rzecz jasna - rozwiazanie. Dla wszyskich grajacych, a ktorzy napotkaja problem z dzwigniami w swiatyni Hydry, podpowiadam: do cholernego gongu trzeba strzelac z przylozenia. Zabawa zrujnowana, ale chociaz skonczylem gre. Choc zeby obejrzec pelne zakonczenie, musialbym przejsc ja jeszcze raz, o polowe szybciej i robiac o wiele mniej save'ow. Jasne, juz sie rozpedzam.

Podsumowujac: gra z potencjalem i pomyslami, niestety niepozbawiona wad. Gdyby nie bugi, moglbym ja okreslic jako niezla, choc nie wybitna. Poniewaz jednak w dzisiejszych czasach jakos zapomina sie instytucji betastera, gry przesladuje spora ilosc bugow, glitchy i zwyklych niedorobek w tworzeniu poziomow i scenariuszy, ktore naprawde latwo moznaby wylapac gdyby choc te piec osob uczciwie przeszlo finalna wersje gry. I z powodu tych problemow gre moge polecic jedynie fanom gatunku i/lub uniwersum Lovecrafta (o ile nie przeszkadza im - uwaga, SPOJLER - ostrzeliwanie Dagona z okretowego dzialka ;-) ).